(CHART)http://limguaneng.com/wp-content/uploads/2014/03/20140331_LGE_parliament_chart.pdf
Speech By DAP Secretary-General And MP For Bagan Lim Guan Eng During The Supplementary Budget 2014 In Dewan
Rakyat, Kuala Lumpur On 31.3.3014.
DAP disagrees with the World Bank that the poor quality of Malaysia’s education system is more worrying than the level of debt in its households. Dr Frederico Gil Sander, who is World Bank senior economist for Malaysia, explained that the country’s substandard education system would affect the pool of skilled talent it needs to grow its economy to become a high-income nation, while high household debt is not necessarily a problem if the economy continues to grow and citizens are gainfully employed. Malaysia records the second highest household debt in Asia from 81.1% of Gross Domestic Product (GDP) in 2012 to 86.8% of GDP in 2013.
DAP believes that both are equally as big a national economic threat to Malaysia and likely to derail Vision 2020 of transforming Malaysia into a developed economy. High household debt diminishes the quality of life with social records invariably showing that children’s education would be amongst the first to suffer when economic distress strikes. Further our income is not growing quickly enough to provide a discernible improvement in the quality of life and our citizens are not gainfully employed with rising-income jobs.
Labour unions claim that generally during the last decade, productivity rose by 6.7% annually but real wages inched up by just 2.6% each year. The situation in the manufacturing industry is more distressing with real wages of export-oriented industries increasing by 1.9% whilst that of domestic-oriented industries rose by 1.4% after 1997.
The price hikes by the BN Federal government last year in sugar, petrol, power tariffs and motor insurance premiums have highlighted the sad fact that wages can not keep up with inflation. DAP proposes a minimum monthly wage of RM 1,100 combined with a grace period for Small and Medium Entreprises(SMEs) for 5 years that would serve to increase income for Malaysians and help economic growth by protecting Malaysian SMEs.
PR’s minimum wage policy is RM 1,100 monthly is acceptable to SMEs provided that it does not cover foreign workers. After the 5 years grace period, SMEs have to pay the minimum monthly wage to all foreign and local workers. Further Malaysia loses out when foreign workers send most of their money home. Remittances by legal foreign workers doubled from RM 10 billion in 2009 to almost RM20 billion last year. This RM20 billion foreign workers’ remittances last year are expected to double when the minimum wage is fully applied to foreign workers.
For this reason, Malaysian employers and employees should be looked after first by ensuring that employees enjoy a higher minimum monthly wage of RM 1,100 and giving SMEs, a grace period of at least 5 years for SMEs to adjust before extending this minimum wage to foreign workers. Unlike BN, the PR state government in Penang is proud that we did not increase business license fees, water rates, quit rent and assessment charges. To distract attention from the price hikes by the BN Federal government in sugar, petrol, power tariffs and motor insurance premiums, BN stokes the fires of racial and religious hatred.
Bank Negara Should Reinstate Developer Interest Bearing Scheme(DIBS) And Introduce A Shared Ownership Scheme(SOS) For First-Time Buyers Of Public Housing And Affordable Homes.
The latest Bank Negara Annual Report 2013 has revealed that Bank Negara is being short-sighted and uncaring at best or irresponsible and unprofessional at worst towards the problem of Malaysia having the second highest level of household debt in Asia. Bank Negara dismissed the rise in the level of household debt in Malaysia from 81.1% of Gross Domestic Product(GDP) in 2012 to 86.8% of GDP in 2013 as not posing any risk to financial stability.
Bank Negara should realise that the reason for is that our income levels are stuck in a “glacial trap” with inflation outpacing wage rises. This has forced many households to rely on credit loans to make ends meet and even resort to loan sharks when they are unable to get loans from financial institutions.
With total household borrowings at RM854.3 billion in 2013, the proportion of households having loans with those having monthly earnings of up to RM3,000, accounted for 27% of total household borrowings at RM230.l7 billion. Bank Negara also said that the aggregate leverage for households earning up to RM3,000 a month was seven times(measured as the ratio of outstanding borrowings to annual income) is high and should be reduced.
This only proves that for lower income groups, their incomes are unable to keep up with inflation, forcing many to borrow to survive to maintain their living standard. With such high rates of outstanding borrowings that is 7 times their annual incomes, it is difficult if not impossible for lower-income groups to get approvals of housing loans from banks or financial institutions.
How can first-time buyers from lower-income groups afford to buy their own homes when Bank Negara has reduced the maximum tenure for loans of property purchases from 45 years to 35 years? Such reduction in tenure will only increase the housing instalments payments and make it more difficult for lower-income groups to qualify for loans.
Bank Negara should reinstate the Developer Interest Bearing Scheme(DIBS) for first-time buyers to enable them to realise their dream of owning their own homes. Up to 70% of the housing loan applications have been rejected, mainly from lower-income groups because of their low repayment ability, for low-cost and low-medium cost houses(LC/LMC). Legal fees should be part of the DIBS package and the Finance Ministry should waive stamp duty to lower the initial entry cost for first time home buyers.
Further the Syarikat Jaminan Kredit Perumahan(SJKP) guaranteeing LC/LMC loans by private banks for LC/LMCs is ineffective because there are very few applications by buyers approved in Penang. With only RM180 million of loan guarantees offered nation-wide, many applications by banks to Bank Negara for SJKP has failed. Can the Ministry increase the quantum of loans available and make it more accessible to a larger number of people, especially Penang?
Interest rates for LC/LMC and first time buyers of affordable housing should be fixed at Base Lending Rate or BLR if the Bank Negara is sincere in helping them. It is sad that high-end loans get lower interest rates than LC/LMC and affordable housing loans.
To assist the lower income groups to get bank loans, the Penang state government has introduced the Shared Ownership Scheme(SOS) for low-cost houses to help lower-income groups. Under the SOS,the property is jointly owned by the government in giving out as government loans of up to 30% of the property price to lower-income groups interest-free. Many lower-income groups are able to qualify if they need to borrow only 70% of the property price.
For the sake of housing democracy, DAP urges Bank Negara to introduce a SOS for affordable homes and public housing to help first-time buyers qualify for loans to buy their own homes.
Making teaching a high-status profession again
DAP agrees with Dr Sander that Malaysians should be “alarmed” that their children were doing worse in school than children in Thailand and Vietnam, which are poorer than Malaysia. The Programme for International Students Assessment or PISA 2012 ranked Malaysian students at 52 out 65 as compared to Vietnamese students ranking of 17 out of 65.
Malaysia’s poor PISA results contradicted BN’s claim that Malaysia has a world class educaton system on par with United Kingdom highlighting instead the weakness of our school system despite education receiving the largest share of national budget annually. Global management consulting firm McKinsey has come up with an answer that most of us already know instinctively that is the quality of teaching as reported in The Edge.
It studied 25 of the world’s school systems, including the top performers in PISA tables. Schools it says need to do three things:get the best teachers, get the best out of teachers and step in when pupils start to lag behind. Malaysia has huge room for improvement to meet its objective of being in the top third in the PISA ranking.
Chart 1 shows countries participating in PISA 2012 by performance ranking and their cumulative spending per student (eduex), in comparison to their per capita gross domestic product (pcGDP). Eduex is the total amount spent on education per student in the six to 15 years age range, over a 10 year period. Per capita GDP is often considered an indicator of a country’s standard of living.
Almost all of the performers in the top third spend more than 100% in eduex above their pcGDP. The OECD average is 147%. Malaysia on the other hand is at the bottom of the PISA spectrum and spends the least amount compared with all the countries listed in the chart – a mere 12% on eduex above pcGDP. Even Thailand with a lower pcGDP than us, spends 43%. The highest spender is Slovenia, with 244% on eduex above pcGDP. It is ironic that Malaysia’s education budget allocates a huge amount for education, but lags behind on this chart.
Chart 2 shows the per capita GDP trends from 2004 to 2012 of seven countries that participated in PISA 2012. Our pcGDP is within the range of that of Turkey, Poland and Estonia. Estonia and Poland are in the top third tier in their PISA ranking and spend 176% and 188% on eduex over pcGDP, respectively.
If we aim to be in the top third in the PISA ranking, it is apparent that we need to bump up our education expenditure by leaps and bounds. If we need to choose a country we should benchmark ourselves against, it would be Poland. Not only are we within the range of its pcGDP, but Poland’s population of 38 million compares with Malaysia’s 30 million .
DAP agrees with Dr Sander’s solution of decentralisation to give more power to schools to make their own decisions based on their local circumstances. Further, schools can be more efficient by grading them on performance and merit which will compel them to seek better trained teachers. Ultimately it is the school teachers that makes the difference and can inspire students towards excellence.
The question is whether the BN government is bold enough to adopt these changes suggested by the World Bank. Or the egos and false pride of those in charge of our education system will continue to prevent Malaysia from breaking out from our stagnation at the bottom quarter of quality education system in the world, eventually losing out not only to Thailand and Vietnam but even to Indonesia.
—BM Version —
Ucapan oleh Setiausaha Agung DAP dan Ahli Parlimen Bagan Lim Guan Eng semasa perbahasan Bajet Tambahan 2014 di Dewan Rakyat, Kuala Lumpur pada 31.3.2014
Kualiti Sistem Pendidikan Malaysia Yang Merosot Membawa Ancaman Ekonomi Yang Sama Besar Dengan Peningkatan Hutang Isi Rumah Yang Mampu Merosakkan Wawasan 2020 Untuk Mentransformasikan Malaysia Kepada Negara Maju.
DAP tidak bersetuju dengan Bank Dunia bahawa kualiti sistem pendidikan Malaysia yang merosot adalah lebih membimbangkan berbanding tahap hutang isi rumah. Dr Frederico Gil Sander yang merupakan ahli ekonomi kanan Bank Dunia bagi negara Malaysia, menjelaskan bahawa sistem pendidikan negara kita yang substandard akan memberi kesan dari segi ketersediaan modal insan mahir yang diperlukan untuk mencapai pertumbuhan ekonomi yang diperlukan untuk menjadi negara berpendapatan tinggi, sementara tahap hutang isi rumah yang tinggi tidak semestinya menjadi masalah sekiranya ekonomi terus bertumbuh dan rakyat mempunyai pekerjaan. Malaysia mencatat hutang isi rumah yang kedua tertinggi di Asia daripada 81.1% Keluaran Dalam Negara Kasar (KDNK) pada tahun 2012 kepada 86.8% KDNK pada tahun 2013.
DAP percaya bahawa kedua-duanya membawa ancaman ekonomi yang sama besar kepada Malaysia dan mampu merosakkan Wawasan 2020 untuk mentransformasikan Malaysia kepada negara maju. Hutang isi rumah yang tinggi akan menurunkan kualiti kehidupan, dan rekod sosial membuktikan bahawa pendidikan anak-anak akan menjadi mangsa pertama apabila kesempitan ekonomi melanda. Tambahan pula, pendapatan kita tidak meningkat dengan cukup untuk meningkatkan kualiti kehidupan dan rakyat kita tidak mempunyai pekerjaan yang mempunyai pendapatan yang makin menaik.
Kesatuan-kesatuan buruh mendakwa bahawa bagi dekad terakhir, produktiviti meningkat sebanyak 6.7% setiap tahun namun upah nyata (real wages) hanya meningkat 2.6% setiap tahun. Keadaan dalam industri pembuatan adalah lebih mencemaskan apabila upah nyata dalam industri berorientasikan eksport hanya meningkat 1.9% sementara industri berorientasikan tempatan meningkat 1.4% selepas 1997.
Peningkatan harga barangan seperti gula, petrol, tarif elektrik dan premium insuran motor oleh Kerajaan Persekutuan BN tahun lepas lagi menekankan hakikat bahawa upah tidak dapat mengatasi inflasi. DAP mencadangkan gaji minima RM1,100 bersekali dengan tempoh tangguhan selama 5 tahun untuk Perusahaan Kecil dan Sederhana (PKS) yang dapat meningkatkan pendapatan rakyat Malaysia dan membantu pertumbuhan ekonomi dengan melindungi PKS Malaysia.
Dasar gaji minima PR sebanyak RM1,100 boleh diterima oleh PKS asalkan ia tidak merangkumi pekerja asing. Setelah tempoh tangguhan 5 tahun, PKS harus membayar gaji minima kepada semua pekerja, sama ada asing atau tempatan. Tambahan, Malaysia kerugian apabila pekerja asing hanya menghantar balik kebanyakan gaji mereka. Jumlah kiriman wang oleh pekerja asing sah telah berganda daripada RM10 bilion pada tahun 2009 kepada hampir RM20 bilion tahun lepas. Angka ini dijangka akan berganda apabila gaji minima dilaksanakan ke atas pekerja asing.
Untuk sebab ini, majikan dan pekerja Malaysia harus dijaga dengan memastikan pekerja menikmati gaji minima yang lebih tinggi, iaitu RM1,100 sebulan, dan dengan memberi PKS satu tempoh tangguhan selama 5 tahun agar mereka dapat menyesuaikan diri sebelum membayar gaji minima kepada pekerja asing. Tidak seperti BN, Kerajaan Negeri PR Pulau Pinang bangga bahawa kami tidak meningkatkan yuran lesen perniagaan, tarif air, cukai pintu dan cukai taksiran. Demi mengalih perhatian daripada kenaikan harga barangan seperti gula, petrol, tarif elektrik dan premium insuran motor oleh Kerajaan Persekutuan BN, mereka tergamak mengapi-apikan kebencian kaum dan agama.
Bank Negara wajar mengembalikan Skim Tanggungan Faedah Pemaju (Developer Interest Bearing Scheme, DIBS) serta memperkenalkan Skim Milikan Bersama (Shared Ownership Scheme, SOS) untuk pembeli kali pertama perumahan awam dan rumah mampu milik.
Laporan Tahunan Bank Negara 2013 yang terbaru mendedahkan bahawa Bank Negara tidak berpandangan jauh dan kurang peduli ataupun tidak bertanggungjawab dan tidak profesional terhadap masalah negara yang kini mempunyai jumlah hutang isi rumah kedua tertinggi di Asia. Bank Negara meremehkan kenaikan hutang isi rumah di Malaysia yang meningkat dari 81.1% daripada KDNK pada tahun 2012 ke 86.8% daripada KDNK pada 2013 sebagai sesuatu yang tidak mendatangkan risiko terhadap kestabilan kewangan negara.
Bank Negara mesti menyedari bahawa perkara ini terjadi kerana tahap pendapatan kita tersekat dalam kebekuan dengan keadaan kadar inflasi pantas melampaui kadar kenaikan gaji. Ini memaksa ramai orang untuk bergantung kepada hutang kredit bagi menampung kos sara hidup malah terpaksa berhutang dengan Ah Long apabila mereka gagal mendapatkan pinjaman daripada institusi kewangan.
Sementara jumlah besar hutang isi rumah sudah mencecah RM854.3 bilion pada tahun 2013, peratusan isi rumah berhutang yang berpendapatan sehingga RM3,000 menyumbang kepada 27% jumlah pinjaman isi rumah, iaitu RM230.17 bilion. Bank Negara juga berkata bahawa pinjaman agregat bagi isi rumah berpendapatan sehingga RM3,000 sebulan adalah tujuh kali (diukur sebagai nisbah pinjaman belum langsai kepada pendapatan tahunan). Ini adalah tinggi dan wajar dikurangkan.
Hakikat ini hanya membuktikan bahawa, bagi golongan berpendapatan rendah, pendapatan mereka adalah tidak cukup untuk menampung inflasi, justeru memaksa mereka untuk meminjam demi mengekalkan standard kehidupan masing-masing. Dengan kadar pinjaman belum langsai yang begitu tinggi sebanyak 7 kali ganda pendapatan tahunan, adalah sukar dan hampir mustahil bagi kumpulan berpendapatan rendah untuk mendapatkan kelulusan bagi pinjaman perumahan daripada bank dan institusi kewangan.
Bagaimanakah pembeli kali pertama daripada golongan berpendapatan rendah boleh mampu membeli rumah sendiri apabila Bank Negara mengurangkan tempoh maksima pinjaman hartanah daripada 45 tahun kepada 35 tahun sahaja? Pengurangan tempoh yang sedemikian hanya akan menambahkan bayaran bulanan pinjaman perumahan dan menjadikannya sukar untuk golongan berpendapatan rendah layak mendapat pinjaman.
Bank Negara wajar mengembalikan Skim Tanggungan Faedah Pemaju (DIBS) untuk pembeli kali pertama bagi membolehkan mereka mencapai impian memiliki rumah sendiri. Sehingga 70% permohonan pinjaman perumahan bagi perumahan kos rendah dan kos sederhana rendah (LC/LMC) telah ditolak, khususnya daripada golongan berpendapatan rendah akibat kelemahan keupayaan mereka untuk membayar balik pinjaman. Yuran undang-undang harus menjadi sebahagian daripada pakej DIBS dan Kementerian Kewangan harus memberi pengecualian duti setem bagi merendahkan kos bagi pembeli rumah kali pertama.
Tambahan pula, tindakan Syarikat Jaminan Kredit Perumahan (SJKP) untuk menjamin pinjaman LC/LMC oleh bank swasta adalah tidak berkesan kerana jumlah permohonan yang diluluskan oleh pembeli di Pulau Pinang adalah sangat kecil. Dengan hanya RM180 juta jaminan pinjaman yang ditawarkan di seluruh negara, banyak permohonan daripada bank-bank kepada Bank Negara untuk SJKP telah gagal. Bolehkah Kementerian meningkatkan kuantum pinjaman yang disediakan dan menjadikannya lebih mudah untuk diluluskan kepada orang ramai, khususnya di Pulau Pinang?
Faedah pinjaman bagi LC/LMC serta pembeli kali pertama perumahan mampu milik harus ditetapkan pada Base Lending Rate atau BLR sekiranya Bank Negara benar-benar ikhlas untuk membantu mereka. Ia adalah sedih apabila pinjaman perumahan mewah mendapat faedah pinjaman yang kurang berbanding pinjaman LC/LMC dan perumahan mampu milik.
Bagi membantu golongan berpendapatan rendah untuk mendapat pinjaman bank, kerajaan negeri Pulau Pinang telah memperkenalkan Skim Milikan Bersama (Shared Ownership Scheme, SOS) untuk perumahan kos rendah bagi membantu golongan berpendapatan rendah. Di bawah SOS, hartanah akan dimiliki secara bersama dengan kerajaan di mana pinjaman kerajaan akan diberi sehingga 30% harga hartanah tanpa riba kepada golongan berpendapatan rendah. Ramai orang berpendapatan rendah akan layak sekiranya mereka hanya perlu meminjam 70% harga hartanah.
Demi demokrasi perumahan, DAP menyeru agar Bank Negara memperkenalkan SOS bagi perumahan mampu milik dan perumahan awam bagi membantu pembeli rumah kali pertama agar layak mendapat pinjaman untuk membeli rumah mereka.
Mengembalikan status tinggi profesion keguruan
DAP bersetuju dengan Dr Sander bahawa rakyat Malaysia memang sepatutnya terkejut bahawa anak-anak mereka menunjukkan prestasi yang lebih teruk berbanding dengan murid-murid di Thailand dan Vietnam, negara yang lebih miskin berbanding Malaysia. Program Penilaian Pelajar Antarabangsa (Programme for International Students Assessment, PISA) pada tahun 2012 meletakkan tahap murid Malaysia pada kedudukan 52 daripada 65, berbanding murid Vietnam yang menduduki tangga ke-17 daripada 65.
Keputusan PISA Malaysia yang lemah ini bertentangan dengan dakwaan BN bahawa Malaysia mempunyai sistem pendidikan bertaraf dunia sehebat United Kingdom, dan sebaliknya menunjukkan dengan jelas kelemahan sistem persekolahan kita meskipun sektor pendidikan menerima bahagian peruntukan terbesar dalam belanjawan tahunan negara. Mengikut laporan The Edge, firma perunding pengurusan antarabangsa McKinsey telah mengenalpasti puncanya sebagai sesuatu yang kita semua sudah tahu, iaitu kualiti pengajaran.
Ia mengkaji 25 sistem persekolahan dunia, termasuk yang menunjukkan prestasi terbaik dalam carta PISA. Katanya sekolah perlu melakukan tiga perkara: dapatkan guru terbaik, pastikan guru memberikan potensi terbaik dan segera membantu apabila ada murid yang mula ketinggalan. Malaysia mempunyai ruang penambahbaikan yang luas untuk menepati objektifnya bagi menduduki tempat tiga teratas dalam ranking PISA.
Rajah 1 menunjukkan negara-negara yang mengambil bahagian dalam PISA 2012 dengan ranking prestasi dan perbelanjaan kumulatif bagi setiap seorang murid (eduex), berbanding dengan KDNK per kapita (pcGDP). Eduex adalah jumlah besar yang dibelanjakan untuk pendidikan seorang murid dalam julat umur 6 ke 15 tahun, untuk jangkamasa sepuluh tahun. KDNK per kapita selalunya dianggap sebagai petunjuk kepada standard kehidupan sesebuah negara.
Hampir kesemua mereka yang berada di prestasi satu pertiga teratas membelanjakan lebih 100% dalam eduex melampaui pcGDP. Purata OECD ialah 147%. Dalam masa yang sama, Malaysia berada di tingkat bawah spektrum PISA dan membelanjakan jumlah paling sedikit berbanding dengan kesemua negara yang disenaraikan carta tersebut – sekadar 12% untuk eduex melebihi pcGDP. Malahan Thailand yang mempunyai pcGDP lebih rendah berbanding kita membelanjakan 43%. Sangat ironis apabila belanjawan Malaysia memperuntukan jumlah yang begitu besar untuk pendidikan, namun ketinggalan dalam carta ini.
Rajah 2 menunjukkan pola KDNK per kapita antara tahun 2004 ke 2012 bagi tujuh negara yang mengambil bahagian dalam PISA 2012. KDNK per kapita kita berada dalam lingkungan yang sama dengan Turki, Poland dan Estonia. Estonia dan Poland berada dalam tingkat tiga tertinggi dalam ranking PISA dan membelanjakan 176% serta 188% masing-masing dalam eduex melebihi pcGDP.
Seandainya kita meletakkan sasaran untuk berada di ranking satu pertiga tertinggi PISA, adalah jelas bahawa kita perlu menambah perbelanjaan pendidikan negara dengan jumlah yang besar. Jika kita perlu memilih negara untuk dijadikan penanda aras, pastilah ia negara Poland. Bukan sahaja kita berada di dalam lingkungan pcGDP-nya, malah populasi Poland seramai 38 juta adalah sebanding dengan populasi Malaysia seramai 30 juta.
DAP bersetuju dengan penyelesaian desentralisasi Dr Sander bagi mengagihkan lebih kuasa kepada sekolah untuk membuat keputusannya sendiri berdasarkan keadaan setempat. Tambahan pula, sekolah-sekolah akan menjadi lebih efisyen dengan memberikan gred kepada mereka berdasarkan prestasi dan merit, yang akan memaksa mereka untuk mendapatkan guru yang lebih terlatih. Akhirnya, guru-guru sekolah lah yang menjadi faktor perubahan dan memberi inspirasi kepada murid-murid untuk berjaya.
Soalannya ialah sama ada kerajaan BN cukup berani untuk melaksanakan perubahan-perubahan yang dicadangkan Bank Dunia ini. Atau, adakah ego dan kebanggaan palsu mereka yang berkuasa dalam sistem pendidikan kita akan terus mengongkong Malaysia di tahap suku terendah di dunia dari segi kualiti sistem pendidikan, dan akhirnya kalah bukan sahaja kepada Thailand dan Vietnam, malah juga Indonesia.
Lim Guan Eng
—–Mandarin Version —
民主行动党秘收长兼峇眼区国会议员林冠英于2014年3月31日在国会针对2014年财政预算案进行辩论时发表演讲：
随着家庭私人债务增加与马来西亚低落教育制度素质都是严重的国家经济危机，将阻碍马来西亚转型成为发达国家。
民主行动党不认同世界银行的说法，它认为马来西亚的教育制度素质低落，比起家庭债务高居不下的情况更令人担忧。马来西亚的世界银行高级经济学家山德尔博士解释说，我国低落的教育素质，会影响经济发展成为高收入经济体所需要的人才库，而如果经济持续成长，而国民都有工作，那么高居不下的家庭债务不一定是问题。马来西亚的家庭债务在亚洲国家当中排名第二，在2012年占了国内生产总值的81.1%， 在2013年上升至86.8%。
行动党相信，上述两个问题都是严重的国家经济危机，很有可能会阻碍马来西亚转型成为发达经济体。高居不下的家庭债务，将降低生活素质，一些社会统计也显示，每当家庭面对经济压力时，孩子的教育将无可避免地受到影响。再说我们的收入并没有快速增加，让我们可以改善生活素质，而我国人民并没有完全受聘于收入上升的工作。
工会声称，在过去10年，生产力上升了6.7，但是真正的工资增长每年才2.6%。而制造业的情况更不幸，在1997年过后，出口导向工业的薪资只上升1.9%，而入口导向工业的薪资只上升1.4%。
国阵联邦政府调高的糖价、石油、电费及过路费，已在在地显示一个现实：即工资永远追不上通膨率。民主行动党建议的1100令吉最低薪金制，是结合了给予中小企业一个5年的宽限期, 将协助人民增加收入，促进经济成长。
1100令吉的最低薪金是可以被中小企业所接受，条件是不包括外劳在内。 5年宽限期过后，中小企业也须支付本地劳工及外劳最低薪金。再说，正当外劳将他们所赚的钱所送回国时，马来西亚流失了很多资金。合法外劳的汇款率，从2009年的100亿令吉，翻倍至去年的近200亿令吉。这200亿令吉的外劳汇款，预料将在最低薪金制全面落实于外劳身上时，再度翻倍。
因此, 我们必需先照顾马来西亚的雇主及员工，确保本地劳工享有较高，也即是至少1100令吉的最低薪金，并在此措施延伸至外劳身上之前，给予中小企业至少5年宽限期作调整。不同于国阵，让槟州民联政府感到骄傲的是，我们并没有提高商业执照费、水费、地税及门牌税。国阵政府为了转移糖、石油、电费及过路费涨价的焦点，点燃了种族及宗教仇恨之火。
国家银行应该恢复发展商利息承担配套（DIBS），及推出共享拥有权配套（SOS）给予首次购买公屋及可负担房屋的购屋者。
最新的2013年国家银行报告揭示国家银行极其糟糕地短视、不闻不问、不负责任及不专业的去面对马来西亚当前家庭债务高居亚洲第2的问题。国家银行完全不顾虑2012年马来西亚家庭债务占据了国民生产总值（GDP）的81.1%及2013年占据了国民生产总值的86.8%的问题，就好像这问题并不会为马来西亚带来任何风险，影响金融稳定。
国家银行应该清楚我们国人的收入有如被冰封在冰川陷阱无法动弹，原因是因为百物皆长所导致的通货膨胀。这导致很多家庭必须举债解燃眉之急，甚至在无法获得正规金融公司的借贷之下，向“大耳窿”借高利贷。
大马2013年的家庭债务是8543亿令吉，而每月收入3000令吉以下家庭的借贷占据了27%共2301亿7000万令吉。国家银行也揭示每月收入3000令吉以下的举债家庭，他们的借贷总额是他们年收入的7倍。这显然太高了，必须要减少。
这只能证实低收入群的收入根本追不上通货膨胀，迫使很多人必须举债度日，以维持他们的生活水平。当背着比家庭年收入还要高7倍的债务，低收入群想要申请房屋贷款，要获得银行或金融机构的批准将会难上加难。
当国家银行把购置房产的最高贷款期限从45年调整至35年之际，试问，来自低收入群体的首购人士有能力去承担吗？这种调整方式，只会让每一期的房贷缴款额增加，使低收入族群更难符合贷款资格
国家银行理应恢复发展商利息承担配套，以便让首次购屋者能够落实和拥有他们的梦想家园。超过70%的廉价及中价屋贷款被拒绝，大多数是偿还能力较低的低收入群体。律师费也应该是利息承担配套（DIBS）的一部分，而财政部也应该豁免印花税，降低第一次购屋者的初始费用。
再说，房屋贷款担保公司（SJKP）为廉价及中廉价屋向私人银行贷款担保的计划并没有见效，因为很少槟城的申请者被批准。当局只有1亿8000万令吉的贷款保证金，很多向国家银行申请上述担保金的银行都不被批准。财政部是否能增加保证金的总额，让更多人能够从中受益，特别是槟城？
如果国家银行有诚意帮忙，廉价及中廉价的利息以及可负担房屋的第一次购屋者应该固定在基本贷利率（BLR）。令人难过的是，高额贷款反而能够获得比廉价屋、中廉价屋及可负担房屋贷款更低的利率。
为了协助低收入群体获得银行贷款，槟州政府针对低收入群体推介了“共享拥有权配套“，让他们也能拥有属于自己的廉价屋。在此配套之下，州政府将提供30%免息贷款给那些购屋者，剩下的70%由他们向银行贷款，双方共享房屋拥有权。
看在住房民主化的份上，民主行动党促请国家银行推介可负担房屋的共享拥有权配套，让首次购置产业者可以获得房贷，买下他们的房子。
重新把教学塑造成地位崇高的职业
民主行动党认同世界银行驻马高级经济学家 Sanderg博士的观点，即马来西亚人民应对我国低劣的教育体系担忧– 我国孩童在学校的表现，远不及比我国贫穷的泰国及越南孩童的表现。在２０１２年的国际学生评估计划（或简称PISA 2012）下，马来西亚在６５个参与评估的国家中，排名第５２位，而越南则在65个参与国家中，排名第17.
马来西亚在国际学生评估计差劲的表现，与国阵声称马来西亚拥有世界级教育体系，甚至可以毗美英国教育体系的说法自相矛盾。尽管教育拨款占了国家年度预算的最大笔拨款–这也突显出我们学校系统的弱点。根据 The Edge 财经周刊报导，全球管理咨询公司麦肯锡（McKinsey）提出了一个可能我们早已知晓的答案 – 也即是教导的素质。
它对全球25个学校的系统进行研究，其中包括国际学生评估计划（PISA）中的佼佼者。这些学校称，它们需要做三件事，即：拿最好的教师、让教师发挥最高的潜能，及当学生开始落后时，即刻介入。马来西亚若想要在PISA 排行榜中名列前三名以达到是项目的，我们尚有很大的进步空间。
图表（一）展示的是2012年度参与国际学生评估计划的国家、它们的表现排行榜及每名学生累积支出（eduex），并与该国的人均国内生产总值（pcGDP）相比。每名学生累积支出（eduex）是过去10年内，花在6岁至15岁学生身上的教育拨款总额。而人均国内生产总值则常用于衡量一个国家生活水平的指标。
几乎所有名列前三分之一的国家，投资在每名学生身上的累积支出，都超过该国人均国内生产总值的100%。经济合作与发展组织（OECD）的平均为147%。另一方面，马来西亚则在国际学生评估计划垫底的部分，与其他国家相比之下，我国花在每名学生累积支出的钱是最少的（请参考图表）– 仅仅超越人均国内生产总值的12% 。即使是人均生产总值比我国逊色的泰国，也花43%。这方面花最高的是斯洛文尼亚，它花在每名学生累积开支的开销，是244%高于其人均国内生产总值。讽刺的是，马来西亚的教育预算拨出巨额的教育拨款，却在这图表上落后。
图表（二）显示的是7个参与国际学生评估计划（PISA）的国家从2004年至2012年的人均国内生产总值的趋势。我国的人均国内生产总值是处于土耳其、波兰及爱沙尼亚的范围。而爱沙尼亚及波兰在国际学生评估计划（PISA）中，排名是在前三分之一，并分别花高过其国内人均生产总值的176% 及188%在学生累积支出方面。
若我们要成为国际学生评估计划（PISA）中前三分之一的名次，很明显的，我们需要大幅度增加我们的教育开支。如果我们需要选一个国家作为标杆，这将会是波兰。不只是因为我国与它们的人均国内生产总值处于同一范围，同时波兰的人口为3800万人，与我国的3000万人口相似。
行动党赞同山德尔博士提出的解决方案，那就是通过地方分权，赋予学校更多权利，根据当地的需要，自己做决定。再说，我们可以通过对他们的表现及成绩给予评级，学校将会更有效率，并迫使他们聘请更好的老师，最终，唯有学校的老师才能改变教育素质，并启发学生迈向卓越。
问题是，国阵政府敢不敢采纳世界银行的建议求变？否则，教育界那些无谓的自大、虚假自尊将继续阻碍马来西亚素质低落的教育制度，最后，我们不但输给泰国和越南，甚至印尼。
林冠英